Kythira, 1967 en 1968

 

Eilandverhalen van Ida Blok + nog twee gedichten

*Ida kwam voor het eerst naar Kythira als kampleider in 1966. Begin 1967 komt ze terug nu als afgestudeerd landbouwkundige van Wageningen in Nederland. Ir Ida Blok zal zich de volle twee jaar blijven inzetten voor een verbetering van de manier van werken en de teelt van de gewassen.

 

**Klik op de tekst voor een vergroting

 

 

Maannacht

zo stil heb ik de nacht nog nooit gehoord,

geen vleugje wind beweegt de blaadjes

van de bomen langs de weg,

geen krekel, ook geen hagedis

zoekt nu zijn weg door ‘t jonge gras,

geen menselijke stem, zelfs op de Belvedère niet, hoewel de maan, zo vol en rond,

zo ongelooflijk licht vanavond is;

alleen heel zachtjes, in de verte,

voert een uil zijn monotoon gesprek.

de lantaren op de hoek

brandt niet, het is niet nodig,

want de maan schijnt zo intens

dat de kerkjes op de bergen

stuk voor stuk herkenbaar zijn:

agios Akindinos, agios Jannis zus of zo,

en zo hier en daar een huisje,

eenzaam, misschien onbewoond.

‘t Lijkt alsof het leven stilstaat

als een foto, niets beweegt,

huizen, kerkjes, bomen en de weg

vastgelegd door ‘t felle, stille licht.

 

18 november 1967

 

 

Een onverwacht afscheid

(afscheid van een teamlid)

we verlangden naar de zomer,

vol van plannen waren wij,

warmte, zon, de blauwe baai,

kind’ren spelend op het strand.

tochten zouden we weer maken,

want nog veel was onbekend,

maar een slag als van de donder

was voor allen plots het eind.

morgen zal ik huilend op de kade staan,

zal ik denken aan wat was.

samen hebben we gelachen,

samen hadden we vaak pret,

samen gingen we op speurtocht,

– hou je vast, de weg is slecht –

samen maakten wij de plannen

samen speelden wij een spel,

samen waren wij de vreemden,

maar men kende ons hier wel,

samen voerden we gesprekken,

samen zijn we naar de markt gegaan.

samen is voorgoed voorbij nu,

morgen zal ik huilend op de kade staan.

17 januari 1968