Mily de Jong wrote: Our first morning on Kythira. After the opening of the summer camp’, the locals invited us warmly to a meal. With a typical Kytherian wine. After a while I got used to it.
In between all the photos you will find some texts only in Dutch. Private letters from summer camper Mily de Jong writing to her parents in the Netherlands. She describes daily life and her meetings with the locals. She is amazed about their kindness and feels very welcome. The summer campers stay in Myrtidia.
Brieven vanuit een ver land naar Nederland van zomerwerkkampers. Hieronder ervaringen op Kythera van Mily de Jong, deelneemster aan het zomerkamp van 28 juni tot 26 juli 1964 in Mylopotamos. Dit zomerkamp heeft het eerste begin gemaakt voor de nieuwbouw van een huishoudschool voor meisjes.
Brieven van Mily aan haar ouders.
Moni Myrtidia, 1 juli 1964.
Lieve allemaal + Pieter,
Hier alweer een brief. Die andere zullen jullie wel gelijk met deze krijgen, want op de boot hadden ze geen postzegels, zodat we dus eigenlijk voor niets zo snel hebben geschreven. Maar dat geeft niet want ik kan jullie nu gelijk een heleboel dingen vertellen, die we al hebben meegemaakt. De bootreis is prachtig verlopen. Het was zo’n kalme zee. En naar men daar zei was het de dag ervoor vreselijk weer op zee geweest, dus we hebben echt geluk gehad. Ik heb geloof ik nog niet het verhaal van de postzegels verteld. Wij hadden dus die brief naar huis klaar en we dachten, kom we vragen even of ze postzegels hebben. Wij een Griek aanschieten. We denken die kent wel Engels. Laat hij nou geen woord Engels kennen. Wij maar op die enveloppe wijzen en eindelijk had hij het door. Hij gebaarde dat we mee moesten gaan. En daar gingen we dan. In optocht over het schip. Griek, Ina en ik. Op het laatst kwam hij er. Nee, laat hij nou op een brievenbus wijzen. Toen hadden we nog geen postzegels. Neen, we hebben flauw gelegen. We hebben ook een troep dolfijnen gezien voor de boot uitzwemmend. Een prachtig gezicht. Tussen twee haakjes, we waren al om 21.15 u in Kythera. Er varen namelijk 2 boten in de week, de een doet alle dorpjes aan en de andere maar enkele. Het laatste dorpje voor Kythera was zo’n schatje. Het lag aan zee, met allemaal roze en witte huisjes en de hele bevolking was uitgelopen om de dorpelingen te verwelkomen die weer thuiskwamen. Enig gewoon. Er stond ook een priester bij. Die zegende een marinier, die naar wij dachten, misschien wel naar Cyprus moest. Maar eindelijk kwam Kythera dan in zicht. Het was al pikkedonker. Het is hier namelijk om 8 uur al donker. We werden met een bootje naar land gebracht, waar de heer en mevrouw Koksma, Dave (die van de P.J.C.) en nog twee andere jongens ons wachtten. Ook de bisschop was hier aanwezig. Dave vloog direct op ons af, dat was zo leuk. Toen gingen we met z’n allen in de Pullman (dat is de enige goede bus op het eiland en die is al rot, kun je nagaan). Neen, en dan zal ik jullie eens wat van die Grieken vertellen. Je blijft er om lachen. Die mensen zijn toch zo laconiek in hun optreden. We reden dus in die bus en ziet de chauffeur dan een bekende, dan blijft hij, het geeft niet hoe lang, al is het midden op de weg, stilstaan om een gesprek te beginnen. Zien Dave of een van die andere jongens een bekende dan gillen ze iets naar de chauffeur en hij stopt weer. En praten die mensen. Het lijkt net zo of ze ruzie hebben, maar dat is helemaal niet waar.
Nu wat over de eerste dag in het kamp. ’s Morgens om 10.00 uur werd de te bouwen landbouwschool plechtig geopend en ingezegend door de bisschop. Het hele dorp stond erbij en wij natuurlijk als zo’n beetje de eregasten. We kregen van iedereen vriendelijke knikjes en zo. Na dit gebeuren ging het in optocht naar het marktplein, waar allemaal platanen stonden, waar je heerlijk in de schaduw zat. En daar kregen we eerst een stukje brood met een glas echte Griekse wijn. Er zat heel veel hars in. We vonden het wel niet zo lekker, maar dat zal wel wennen. Daarna kregen we weer een bord met tomaten, komkommers, stukjes vlees, kaas, enz. Heerlijk gewoon. En tot slot kregen we pruimen toe. Vinden jullie dat niet leuk! Dat kregen we dus zo maar van de bevolking.
Nu iets over de werkdag, onze eerste. ’s Morgens om kwart voor vijf zijn we opgestaan. En nu moeten jullie niet lachen. We werden naar ons werk gebracht in een vrachtwagen met een open laadbak en bakken. En een oud kreng! Nou ze hebben gebruld. Je kon er haast niet op komen, zo hoog. O ja, dat ben ik nog vergeten, de eerste dag toen we naar de plechtigheid gingen, had ik mijn blauwe Tricel jurk aan. Laten we toen toch ook in de vrachtauto gaan. Ik ben er natuurlijk prompt uitgescheurd. Ik doe hem na hier maar niet meer aan, maar houdt hem voor Athene. O ja, ik was over het werk begonnen. We kregen allemaal een schop of een houweel in onze armen gedrukt. Ina en ik kregen o.a. een schop en moesten gaan graven. Dat hebben we gedaan tot 9.30 pauze en daarna was het weer doorspurten tot half een. Vandaag hebben we precies hetzelfde gedaan en dat zal nog wel enkele dagen weken duren. Het is namelijk de bedoeling dat wij om de omtrek van het gebouw een geul graven van ongeveer 90 cm diep en 80 cm breed waarin de kolommen aangebracht kunnen worden en het beton gestort moet worden. Neen, mam, als je je dochter bezig zag! We werden vanmorgen wakker met een rug en een spierpijn, verschrikkelijk! Maar dat went wel. Tegen de zon kan ik best. Die Piz Brun helpt ontzettend goed, want ik verbrand helemaal niet. Twee meisjes van ons en een Grieks meisje zorgen voor de maaltijden. Die twee Hollandse meisjes wisselen telkens. Zondag moet ik koken met nog een meisje. Ik heb ze al aangeraden ergens anders te eten, maar ze doen het geloof ik niet! Ik ben wel bang dat ik niet zo gauw weer zal wennen in Holland. De mensen zijn hier zo lief en vriendelijk tegen je, dat vind je bij ons niet. De taal is wel erg moeilijk. Maar met dat boekje komen we een heel eind. We hebben ook al gezwommen. Vanmiddag gaan we niet, want je moet ongeveer 20 minuten lopen en klauteren over de rotsen om er te komen. Het water is heerlijk van temperatuur, alleen heel zout. Nu ik ga maar eens ophouden, want we moeten zo eten. Ik ben misschien nog wel een paar dingen vergeten, maar dat komt nog wel.
Mily, Xxxxxxx
Below documentation 1964 about the Dutch Summer Camp. And a letter from mr. Koksma for the summer campers. Click on the text to enlarge.
Another letter from Mily de Jong for her parents.
Myrtidia, 11 juli 1964.
Lieve allemaal
Hier dan weer een brief uit Griekenland. Ina en ik zitten vlak bij het klooster te schrijven in onze babydoll en met krulspelden in ons haar. We gaan namelijk om half vijf naar Chora, dat is waar Dave en de familie Koksma wonen en gaan daar vanavond eten. Het is hier wel gloeiend warm op het ogenblik, maar ja. Ik hoop dat papa zijn kaart nog voor zijn verjaardag ontvangt. We hebben het hier namelijk zo druk. We werken dus tot half een, dan zijn we meestal om half twee thuis en dan gaan we eten. Daarna is er siësta tot half vier, maar als je eenmaal naar bed gaat duurt het vaak wel tot zes uur voordat je wakker wordt. De laatste dagen gaan we daarom maar zwemmen, dan slapen we daar en worden tegelijk een beetje bruin. Dat bruin worden is wel een probleem. Je ziet precies je bloesje van het werken zitten en aangezien je vrij laat gaat zwemmen, verbrand je haast niet meer. Mijn benen zijn nog spierwit. Het is gewoon om te huilen. Deze week op een avond zijn we uitgenodigd door de marinecommandant van het eiland om Chora te bekijken en een kasteel. ’s Avonds werden er Griekse dansen gedaan door de meisjes van de landbouwhuishoudschool. Heel leuk. Daarna was er film, werd er gezegd. Het was me wel een mop. De jongens van de marine deden eerst sketches en vertelden moppen. Alles in het Grieks, kun je nagaan, waarna de commandant ze in het Engels aan ons vertelde. Gebruld hebben we! Daarna kwam de film. Het was er een van 25 jaar geleden met Sonja Henie en Douglas Fairbanks, geloof ik. Hij brak wel eens af en zo, maar verder ging het wel. Het was een heel gezellige avond. Afgelopen zondag en maandag heb ik corvee gehad. Ook heb ik deze week nog een dag in de kloostertuin gewerkt. Onkruid wieden en zo. Dat moeten we allemaal een keer. Op het werk gaat het ook best. Gisteren en vandaag hebben we beton gemaakt en gestort. Wel zwaar werk is het hoor. Ik heb al 2 paar handschoenen kapot. Nu ik het toch over kapot heb, m’n horloge is voor reparatie naar Athene. Wat interessant hè! Ik was er namelijk heel handig mee in zee gaan zwemmen, waarna het dus niet meer liep. Als het nu morgen niet met de boot mee komt gaat Dave het halen, want hij gaat toch naar Athene om materialen en zo te kopen. De natuur is hier werkelijk prachtig. Ina en ik willen volgend jaar vast weer, als we geld hebben. Nog bedankt voor jullie brief. Wat een geschiedenis is dat met die Vlaardingense krant. Ik hoef toch geen heel verslag te maken, hoop ik. Heiko zal ik vanavond een kaart sturen. Je moet hier wel veel postzegels op kaarten en brieven doen hoor. Maar ja, vanavond moet ik er nog ongeveer 15 versturen. Je kan hier namelijk geen kaarten kopen. Je moet telkens op een zending wachten van de heer Koksma en voordat we dan aan de beurt zijn is de helft weg. Morgen gaan we naar de markt in Potamos en eten we in Karavas, dat is aan de noordpunt van het eiland. Mijn benen zijn ontzettend gehavend. Als je namelijk naar het strand gaat moet je door zoveel distels en prikstruiken. Gisteren kwamen we bloedend aan het strandje. Het strandje is een kleine inham met kiezels tegen een rotswand. Werkelijk enig. En het water is hier zo mooi helder. Gisteren hebben we een heel spannend avontuur meegemaakt. We gingen met z’n drieën, Ina, nog een meisje en ik zwemmen, maar raakten op een gegeven ogenblik de weg kwijt. We moesten eerst ongeveer 25 meter door allemaal distels, toen vonden we het pad en dachten dus dat alles in orde was. Maar we vergaten af te slaan en kwamen zo bij heel steile rotsen uit. Ina zei, joh, we kunnen hier wel naar beneden. Zij voorop. Vier meter onder ons was pas de grond en steil, ik was doodsbang. Eerst ging het goed, maar toen het laatste eindje, je moest ongeveer 1,5 meter naar beneden springen. Ina durfde eerst niet, maar op het laatste sprong ze. Ik na haar, maar dat andere meisje zat daar nog op 3 meter hoogte en die kon er niet meer af, want je kon je nergens aan vast klampen. Op het laatst hing ze, maar ineens viel ze. Nou, we zijn ons doodgeschrokken. Gelukkig viel ze in een bosje. Nou we stonden alle drie te huilen en te lachen. Terug hebben we gelukkig de weg gevonden en het zal ons ook geen tweede keer overkomen. Dat was dus weer dat. Ik ga denk ik maar weer eens ophouden. Volgende week gaan Ina en ik al weer weg. Vanaf 20 juli zitten we in Athene.
De groetjes, ook van Ina.
Mily.Xxxxxxx
Mily de Jong wrote: digging for a watertank and a cellar for the Home Economic School in Mylopotamos. The excavations material we loaded on a wheel barrel, from the wheel barrel in the trailer of the Team’s bulldozer. Click on a photo to enlarge.
Private letter from Mily de Jong
Myrtidia, 15 juli 1964
Hallo allemaal,
Even gauw een krabbeltje over de aankomst. Ik heb het zoeven gevraagd. We komen om 10.25 uur aan in Rotterdam op 25 juli. Zo dit over de terugreis.
Ik zal morgen goed duimen voor de meisjes, voor zover het gaat tussen het betonstorten en het graven in. Ik ben zo benieuwd. Als ik opeens op hou met schrijven, moeten jullie niet gek kijken; het licht kan namelijk elk moment uitgaan. Ina is nog bloedig de brief aan Marianne aan het afmaken. Morgen vertrekt de boot namelijk weer met de post. Het kamp begint nu voor ons op te schieten. Gisteren heb ik een dag in bed gelegen. Last van diarree. Kun je nagaan, na 14 dagen merk je pas wat van het eten. Er zijn nu ook veel meer klachten. Vandaag mocht ik het kalm aan doen en ben daarom maar de tuin in gegaan en heb wat gewassen. Dat wassen hier is een obsessie. Ik heb al verschillende onderbroeken kapot gewassen, 2 blouses heb ik al uitgekookt vanwege de moerbeienvlekken. We klimmen namelijk wel eens in de moerbeiboom. Heerlijk!
Het lijkt alleen wel of je een moord begaan hebt als je eruit komt. Helemaal rood, zelfs mijn haar. Zaterdag zijn we naar de Koksma’s geweest. Heel gezellig. We hebben zalige Griekse hapjes gehad. We zaten op het dakterras en er werden heerlijk Griekse plaatjes gedraaid.
Het licht gaat uit!
Groetjes van Mily.Xxxxxxxxx
Mily de Jong wrote: our work existed of straighten the hanging iron hooks. Click on a photo to enlarge.
Mily de Jong wrote: excursion towards the archaeological dig of mr Huxley and co. They discovered the foundations of an old city.
Private letter from Mily de Jong
Athene 20 juli 1964.
Uit het deel over Kythera en het zomerwerkkamp.
Voordat we van Kythera vertrokken zijn er nog enkele feesten ter ere van ons afgewerkt. Vrijdagavond was er een “Happening Evening” waar spelletjes werden gedaan en er op ons geklonken werd. Zaterdag zijn we naar een druipsteengrot geweest. Wel eng en glad maar toch interessant. Op weg daarnaartoe kwamen we door een heel oud dorpje en op de terugweg hebben die mensen ons getrakteerd, enig gewoon. We kregen een glaasje wijn, peren, negerzoenen, noga, enz. Zondag was er een strandparty ter ere van ons. We hebben toen voor het laatst heerlijk gezwommen en laten nu op die laatste dag mijn benen verbranden! Vinden jullie het niet om te gillen? Ina en ik missen het kamp wel erg, maar ik geloof dat wij hier ook nog wel een paar prettige dagen zullen doorbrengen.
Groetjes van Mily.
Mily de Jong wrote: a warm welcome in Kato Chora where some locals invited us into their homes and offered us delicious sweets Also a woman showed us how she worked on a loom. If we could make a photo of her behind the loom and send the photo to her son in Australia? Half of the Kytherian population migrated.
Click on a photo to enlarge
