Plea for help for Mitata after torrential rainfall October 1965
(In Word and translation by Jean Bingen, October 2017)
Zeist, Holland. (November 1965)
Dear Miss de Groot,
Thank you for your interest. For the attention you have given to the many projects our team is dealing with.
One of these projects did not come into its own, I assume, and I would like to inform you further. Therefore this letter. It’s our disaster-project Mitata. You must know that … It’s a bit of a heavy word, but for us it was a real catastrophe, you know. Our standards are small, you know! For Mitata, the case is serious enough.
Mitata is a village located right in the center of our island. Its population has dropped to around 150 by the civil war and emigration. A lot without much courage, with many old persons, who are left behind and who do not have much ambition anymore …
A year ago, a new president (sort of mayor) was chosen. One of the few young people who are still there. And who immediately began to pep up the community. He managed that the completely worn out streets were improved. Several parts were even concreted. Sand and gravel from the rocks nearby, cement from everyone who had only a few drachmas left. From one resident 1 or 2 bags, from relatives from the “city”, from the team a contribution, from our poor old Bishop something and also from others unnamed! Everybody revived… Even the broken road connecting Mitata to Viaradika was revamped. This road is vital, you know. In Viaradika is located the oil press for the region, the olive oil press. The press they used in recent years, but now ten times so far away … Well, Miss de Groot, you should have seen that. Everything and everyone cooperated … Old ladies with a large shovel and children, who hauled with stones to fill the countless holes and a proud 1934 lorry, which supplied marl sand for their road! It was their road! And even we were proud! We also helped but not on a large scale, how could we? We have 30 villages with each five problems …
Well, we were ready with everything just before the period of the first rains. That is September. The first rains, the olives swell for the harvest of October, November. Yes, yes, those first rains … These we will not soon forget. It was the beginning of October. A quiet evening with here and there a shower … This seems like a Dutch story … And the people of Mitata listened with intense satisfaction to the murmurs around them. On their crops, their houses, the whole vicinity. Of course, if they did not sleep or woke up. But there was something strange about this rain … It became increasingly more and more!! The murmur increased … more and more and increasingly severe, although it is certainly not this kind of cloudburst as we experience here. No, it was raining. Maximum rainfall. So around twelve in the evening … And it continued like this for two hours … No longer!! But when we visited Mitata the next morning, there was no one in the village … Everyone was on the road … The road from Mitata to Viaradika … Their road. Their road? A lunar landscape. Holes and gullies. Craters and bare rock. The connection with Viaradika was not only gone, but it was so bad now, that they could not even reach their gardens … In the whole vicinity it had rained so long, so fierce, that small streams were formed. These converged in the streets and in the small gullies and gorges of the landscape and crashed on the new road as the first victim … From there it continued through the Mitata-valley along the big rock on which once stood the Aphrodite-Temple and further to the sea!! There is also the spot where a Dutch summer camp dug a well. Even risking their lives… The enthusiastic beginning of a splendid work, the irrigation of the Paleopolis plain … Yes, so it was … But the bandjir which now came crashing down took everything with it, destroyed everything and filled the entire pit again. It Is difficult to find the place and the materials, which the water hid under grit and roller-stone …
Oh well, that well will be dug again. But Mitata!! What can we do? We wrote to the summer campers and many others. But India frustrated us. We are so small and insignificant. Those there, so great. And yet we were heard … Bengt Ericsson sent from a private collection in his family circle 170 crowns. That is fl. 120,-. That’s about 12 meters road. Still one kilometre to repair. Don’t you see a chance to help Miss de Groot? Connections must do it of course. May I accost you for an attempt? You know the people, you know the situation. Please try. You certainly can find the means and the way. On behalf of Mitata do salute you very warmly your worried friends,
Annie and Jurjen Koksma
Aan Mej. Mr. Maria de Groot.
Zeist, Holland. (November 1965)
Zeer geachte Juffrouw de Groot,
Hartelijk dank voor uw interesse. Voor de aandacht, die u geschonken hebt aan de vele projecten die ons team onderhanden heeft.
Eén ervan is niet goed uit de verf gekomen dunkt me en daarom wil ik u nog wat nader inlichten. Vandaar deze brief. Het is ons catastrofen-project Mitata. Dat moet u weten … ’t Is wel een beetje een dik woord, maar voor ons was het een echte catastrofe, weet u. Onze maten zijn maar klein, weet u! Voor Mitata is de zaak trouwens ernstig genoeg.
Mitata is een dorp precies in ’t centrum van ons eiland gelegen. De bevolking ervan is door de burgeroorlog en emigratie teruggelopen tot zo’n 150. Een stelletje zonder veel moed, maar met veel oudjes, die zijn achtergebleven en die niet veel ambities meer hebben …
Een jaar geleden zowat, werd er een nieuwe president (soort van burgemeester) gekozen. Eén van de weinige jongeren die er nog zijn. En die begon direct de gemeenschap op te beuren. Hij kreeg het zowaar klaar, dat de absoluut weggesleten straten werden verbeterd. Verschillende stukken werden zelfs gebetonneerd. Zand en grint uit de rotsen dichtbij, cement van iedereen die maar een paar cent over had. Van de ene bewoner 1 of 2 zakjes, van familie uit de “stad”, van het team een bijdrage, van onze arme oude Bisschop iets en van wie niet al! Alles begon weer wat te leven … Zelfs de kapotte weg, die Mitata met Viaradika verbindt, werd opgeknapt. Deze weg is werkelijk levensnoodzakelijk, weet u. In Viaradika staat de oliepers voor de omgeving, de olijf-olie-pers. De pers die ze in de laatste jaren gebruikten, maar nu tien keer zo ver weg … Wel, Juffrouw de Groot, u had dat moeten zien. Alles en iedereen werkte mee … Oude wiefkes met een grote schop en kinderen, die met stenen sleepten om de ontelbare gaten op te vullen en een trotse vrachtwagen type 1934, die mergelzand aanvoerde voor hun weg! Het was hun weg! En zelfs wij waren er trots op! We hadden ook wel meegeholpen maar niet op grote schaal, hoe zouden we? We hebben 30 dorpen te verzorgen met elk vijf problemen …
Wel, we waren klaar met alles net voor de periode van de eerste regens. Dat is September. De eerste regens, die de olijven doen zwellen voor de oogst van Oktober, November. Ja, ja, die eerste regens … Die zullen we niet zo gauw vergeten. Het was begin Oktober. Een rustige avond met hier en daar een bui … t Lijkt wel een Hollands verhaal … En de mensen van Mitata luisterden met intense tevredenheid naar het geruis om hen heen. Op hun gewassen, op hun huizen, op de hele omgeving. Natuurlijk, voor zover ze niet sliepen of wakker werden. Maar er was iets vreemds aan deze regen … Het werd almaar meer!! Het geruis nam toe … Steeds meer en steeds heviger, alhoewel het toch beslist niet zo’n soort wolkbreuk was als we hier kennen. Nee, ’t regende. Maximum regenval. Zo rond twaalf uur ’s nachts … En dat bleef zo twee uur lang … Meer niet!! Maar toen we de volgende ochtend Mitata bezochten, was niemand in het dorp … Iedereen was bij de weg … De weg van Mitata naar Viaradika … Hun weg. Hun weg? Een maanlandschap. Gaten en geulen. Kraters en kale rots. De verbinding met Viaradika was niet alleen weg, maar ’t was nu zo erg, dat ze niet eens bij hun tuinen konden komen … Over de hele streek had het zo lang zo hevig geregend, dat overal beekjes ontstonden. Die kwamen samen in de straatjes en de kleine geulen en kloven van het landschap en storten zich met als eerste slachtoffer op de nieuwe weg … Vandaar ging het verder door het Mitata-dal naar de kloof langs de grote rots waarop eens de Aphrodite-tempel stond, verder naar de zee!! Daar is ook de plaats waar een Hollands zomerkamp een put groef. Zelfs met gevaar voor eigen leven … Het enthousiaste begin van een groot werk, de irrigatie van de Paleopolis-vlakte … Jawel, zo was het … Maar de bandjir die nu naar beneden kwam nam alles mee, verwoestte alles en vulde de hele put weer op. ’t Is moeilijk om de plaats terug te vinden en de materialen, die het water onder gruis en rolstenen verborg …
Och, die put komt er wel weer. Maar Mitata!! Wat kunnen we daaraan doen? We schreven de kampers aan en vele anderen. Maar India zat ons dwars. Wij zijn zo klein en onbeduidend. Die daar, zo groot. En toch werden we gehoord … Bengt Ericsson stuurde van een privé-collecte in de familiekring 170 kronen. Dat is fl. 120,-. Dat is zowat 12 meter weg. Er is nog een kilometer op te knappen. Ziet u niet een kansje voor hulp Juffrouw de Groot? Connecties moeten het doen natuurlijk. Mag ik u ook eens aanschieten voor een poging? U kent de mensen, u weet de toestand. Probeert u het eens. U vindt vast wel een middel en een weg. En namens Mitata groeten u heel hartelijk uw bezorgde vrienden,
Annie en Jurjen Koksma.